Page 226 - วัฒนศิลปสาร ปีที่ ๑๕ (ตุลาคม ๒๕๖๒ - พฤษภาคม ๒๕๖๓) สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
P. 226
218 วัดในเขตอ�ำเภอเมืองอุบลรำชธำนี จังหวัดอุบลรำชธำนี
- ผ้าห่อคัมภีร์ จ�านวน ๒๙๔ ผืน
- โกศลายรดน�้าและโกศทองทึบ สันนิษฐานว่าเป็นโกศ
บรรจุอัฐิของอดีตเจ้าอาวาส มีจารึกอักษรไทยน้อยความว่า “ตนทับกับตนพัก
เป็นผู้ริจนาแลเจ้าเอย”
- พัดงา เชื่อว่าเป็นของพระอริยวงศาจารย์ญาณวิมลอุบล
สังฆปาโมกข์ (สุ้ย)
- ฮางหดสรง แกะสลักจากไม้เป็นรูปนาค ลงรักปิดทอง
ประดับกระจก ขาข้างหน้ารอบรับด้วยไม้สลักเป็นรูปกระต่ายกับเต่า
- เครื่องกระเบื้อง เครื่องแก้ว เครื่องทองเหลือง เป็นสมบัติ
ของพระบูรพาจารย์วัดมณีวนาราม
- เครื่องบูชาอย่างจีน (อู่ก่ง) เป็นกระเบื้อเคลือบลายคราม
ประกอบด้วยเชิงเทียน ๑ คู่ กระถางธูป ๑ ใบ แจกัน ๑ คู่ ปัจจุบันจัดเป็นเครื่อง
บูชาถวายรัชกาลที่ ๙ บนกุฏิใหญ่
๓. ประวัติความเป็นมา
วัดมณีวนารามเป็นวัดราษฎร์ สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย อยู่ในพื้นที่
ดงอู่ผึ้ง เนื้อที่ ๑๖ ไร่ ๑ งาน ๔๘ ตารางวา อาณาเขตทิศเหนือและทิศตะวันตก
จดที่เอกชน ทิศใต้จดถนนพโลรังฤทธิ์ ทิศตะวันออกจดถนนหลวง ในหนังสือ
รับรองสภาพวัดระบุว่าสร้างขึ้นในปี พ.ศ. ๒๓๒๒ ในอดีตเรียกว่าวัดป่ามณีวัน
หรือวัดป่าแก้วมณีวัน คงจะเจตนาให้คู่กันกับวัดป่าหลวงมณีโชติศรีสวัสดิ์สัสดี
(วัดมหาวนาราม) ซึ่งอยู่ใกล้กัน ส่วนชื่อที่ชาวบ้านนิยมเรียกคือ วัดป่าน้อยซึ่งคู่
กันกับวัดป่าใหญ่ (วัดมหาวนาราม) ชื่อวัดมณีวนารามนี้ใช้มาตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๘๕
ตามด�าริของสมเด็จพระมหาวีรวงศ์ (ติสฺโส อ้วน) มีความหมายว่า วัดป่าแก้ว
