Page 40 - วัฒนศิลปสาร ปีที่ ๑๗ (มิถุนายน ๒๕๖๔ - พฤษภาคม ๒๕๖๕) สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
P. 40
หน้า | 36
ำ
ี
ภั�พ “ติล�ด้สำด้เทศิบ�ลเม้อุงวั�รนัช�ร�บ” ในัอุด้ติ
ิ
ภาพ “ตลาดสดเทศบาลเมืองวารินชำราบ” สมัยเก่า
ำ
ภั�พติล�ด้สำด้เทศิบ�ล 1 เทศิบ�ลเม้อุงวั�รนัช�ร�บป่จัจับนั
ิ
ุ
ั
ภาพสภาพตลาดสดเทศบาล 1 เทศบาลเมืองวารินชำราบ
่
ิ
�
10. รถไฟกบการเปลย่นแปลงทางเศรษฐกจ
ั
10. รถไฟกับการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ
ี
ี
็
ี
�
ำ
ิ
ำ
ในัป 2473 เม้�อุท�งรถุไฟม�ถุ่งอุ�เภัอุวั�รนัช�ร�บ จัังหวััด้อุุบลร�ชธ�นั ซึ่่งเปนัสำถุ�นัปล�ยท�งข้อุงสำ�ย
ในปี 2473 เมื่อทางรถไฟมาถึงอำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งเป็นสถานีปลายทางของสาย
็
ิ
่
ั
ุ
ำ
้
่
ี
ำ
ิ
้
ิ
้
ภั�คติะวัันัอุอุกเฉยงเหนั้อุ จั่งสำงผลใหอุ�เภัอุวั�รนัช�ร�บกล�ยเปนัจัด้รบสำงสำนัค� ธรกจัก�รค�ม�กม�ยได้้เกด้ข้่นั �
ุ
ิ
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จึงส่งผลให้อำเภอวารินชำราบกลายเป็นจุดรับส่งสินค้า ธุรกิจการค้ามากมายได้เกิดขึ้นใน
่
้
้
�
ี
ี
ั
ิ
้
ำ
้
ิ
้
�
้
ในัย�นันั โด้ยเฉพ�ะช�วัจันัทอุพยพม�กบเรอุกลไฟติ�มแมนั�มลได้รบซึ่อุสำนัค�พนัเมอุงและข้�วั (เด้มใชก�รบรรท ุุก
้
ู
�
�
ั
้
่
ี
�
ิ
ย่านนี้ โดยเฉพาะชาวจีนที่อพยพมากับเรือกลไฟตามแม่น้ำมูลได้รับซื้อสนค้าพื้นเมืองและข้าว (เดิมใช้การบรรทก
็
�
้
ี
ี
้
่
ี
ิ
ั
ั
ั
ี
ั
เกวัยนัหรอุเรอุไปข้�ยยงนัครร�ชสำม�) โด้ยสำถุ�นัรถุไฟอุบลร�ชธ�นั จัะเปนัแหลงรวัมสำนัค�ทงในัจังหวัด้และ
เกวียนหรือเรือไปขายยังนครราชสีมา) โดยสถานีรถไฟอุบลราชธานี จะเป็นแหล่งรวมสินค้าทั้งในจังหวัดและ
ุ
้
ู
ติลอุด้จันัสำนัค�จั�กประเทศิล�วั ประเทศิกัมพช� ได้นัำ�สำนัค�ม�รวับรวัมทติล�ด้สำด้วั�รนัชำ�ร�บเพอุสำงเข้�ไปย ััง
้
ี
�
ิ
้
ตลอดจนสินค้าจากประเทศลาว ประเทศกัมพูชา ได้นำสินค้ามารวบรวมที่ตลาดสดวารินชำราบเพื่อส่งเข้าไปยง
ิ
้
�
้
้
่
ิ
ิ
้
ุ
่
่
้
ุ่
่
ิ
้
กรุงเทพมหานคร โดยสินค้าส่วนใหญ่ที่นำไปจำหน่ายจะเป็นกลุ่มสินค้าทางการเกษตร เช่น ข้าวสาร ผ้าฝ้าย ผลไม้
้
ี
�
กรงเทพมห�นัคร โด้ยสำนัค�สำวันัใหญทนัำ�ไปจัำ�หนั�ยจัะเปนักลมสำนัค�ท�งก�รเกษติร เชนั ข้�วัสำ�ร ผ�ฝั่�ย ผลไม ้
็
้
่
ปลาจากแม่นำมล ฯลฯ ส่วนขบวนสินค้าที่มาจากกรุงเทพมหานคร ก็จะนำสินค้า ฯลฯ กลับมา โดยจะมีพ่อค้าชาว ้
ู
้
ี
่
�
้
ั
ิ
ำ
็
่
ำ
ุ
ปล�จั�กแมนั�มล ฯลฯ สำวันัข้บวันัสำนัค�ทีม�จั�กกรงเทพมห�นัคร กจัะนั�สำนัค� ฯลฯ กลบม� โด้ยจัะมพอุค�
�
้
่
ู
ิ
จีนนำไปจำหน่ายต่อไป ่
ี
ช�วัจันันั�ไปจั�หนั�ยติอุไป
่
ำ
ำ
ในนามหน่วยอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมธรรมชาติและศิลปกรรมจังหวัดอุบลราชธาน ได้ขออนุญาตสัมภาษณ
�
ในันั�มหนั่วัยอุนัุรักษ์สำิงแวัด้ล้อุมธรรมช�ติิและศิิลปกรรมจัังหวััด้อุุบลร�ชธ�นัี ได้้ข้อุอุนัุญ�ติสำัมภั�ษณิ์ ์
ี
ู
ุ
ั
้
ี
้
ิ
ุ
ั
ั
คณิมลวัลย์ ไชยสำงคร�ม (ซึ่อุยงสำงวันั) รอุงประธ�นัอุ�วัโสำหอุก�รค�จังหวัด้อุบลร�ชธ�นั และผบรห�รบรษท
ิ
ั
ุ
ิ
้
คุณมะลิวัลย์ ไชยสงคราม (ซ้อยงสงวน) รองประธานหอการค้าจังหวัดอุบลราชธานี และรองประธานบริหารฯ
ห้างยงสงวน ซึ่งท่านได้เล่าเรื่องราวและเหตุการณ์สำคัญเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจการค้าก่อนและ
�
ิ
่
้
้
่
ั
้
่
ยงสำงวันักรป จั�กด้ ซึ่งท�นัได้เล�เรอุงร�วัและเหติก�รณิสำ�คญเกยวักบก�รเปลยนัแปลงท�งเศิรษฐกจัก�รค�กอุนั
ี
�
ั
ำ
ุ
�
ำ
ุ
ั
์
ี
�
่
�
หลังจากเมื่อมีการเดินรถไฟจากกรุงเทพฯ มาถึงอุบลราชธานี ว่า (มะลิวัลย์ ไชยสงคราม 2564: สัมภาษณ์) ์
และหลงจั�กเม้อุมก�รเด้นัรถุไฟจั�กกรงเทพฯ ม�ถุ่งอุุบลร�ชธ�นั วั� (มลวััลย ไชยสำงคร�ม 2564: สำมภั�ษณิ)
ี
ุ
�
ิ
ี
ั
ั
่
์
ิ
38 วารสารวัฒนศิิลปสาร ปีที่่� 17
่
ำ
ย่านชุุมชุนเก่่า...อำำาเภอำวาริินชุาริาบ
