Page 18 - วัฒนศิลปสาร ปีที่ ๑๕ (ตุลาคม ๒๕๖๒ - พฤษภาคม ๒๕๖๓) สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
P. 18
10 วัดในเขตอ�ำเภอเมืองอุบลรำชธำนี จังหวัดอุบลรำชธำนี
จดถนนหลวง ทิศใต้จดถนนหลวง ทิศตะวันออกจดตึกแถวและถนนเทพโยธี
สร้างขึ้นเป็นส�านักสงฆ์ฝ่ายวิปัสสนากัมมัฏฐานเมื่อราว พ.ศ. ๒๓๒๒ อยู่นอก
คูเมืองติดกับหนองตะพังหรือหนองสะพัง ในจารึกวัดป่าใหญ่เรียกชื่อว่า
“วัดป่าหลวงมณีโชติ ศรีสวัสดิ์สัสดี” ภายหลังเรียกว่าวัดป่าใหญ่ หรือวัดมหาวัน
และเปลี่ยนมาเป็นวัดมหาวนาราม ตามล�าดับ ได้รับการโปรดเกล้าฯ ยกฐานะขึ้น
เป็นพระอารามหลวงชั้นตรี ชนิดสามัญ เมื่อวันที่ ๓๐ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๒๑
วิสุงคามสีมาเดิมได้รับพระราชทานเมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๕ วิสุงคามสีมาใหม่ได้
รับพระราชทาน เมื่อวันที่ ๘ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๑๔ ขนาดกว้าง ๔๐ เมตร
ยาว ๘๐ เมตร
เมื่อสร้างวัดหลวงขึ้นเป็นวัดประจ�าเมืองอุบลแล้ว พระสงฆ์ที่มุ่งเจริญ
วิปัสนากรรมฐานได้มาอาศัยป่าดงใหญ่ด้านทิศเหนือของเมืองห่างจากวัดหลวง
ราว ๑๐๐ เส้นตั้งเป็นส�านักสงฆ์ขึ้น ป่าดงใหญ่นี้คือ ดงอู่ผึ้ง นับเป็น
วัดฝ่ายอรัญวาสีของเมืองอุบลราชธานียุคแรก ในวรรรณกรรมเรื่อง “พื้นเมือง
อุบล” กล่าวว่า
“...ครันแปงตั้ง เมืองอุบลขึ้นใหม่
วัดหลวงจึงได้สร้าง เพรียงพร้อมพาบกัน
พอให้สังฆเจ้า สถิตยั้งสูตรเฮียน
วัดเดียวแท้ บ่พอเพียงพระสงฆ์อยู่
จิ่งได้มีอาชญ์ไท้ จัดตั้งวัดกลาง
วัดเหนือใต้ ป่าใหญ่หนองยาง
ยายพระสงฆ์ สูตรธรรมค�าพระเจ้า...
วัดป่าใหญ่หนองยางนั้น นอกเขตคูเมือง
เป็นวัดกัมมฐาน แต่เดิมปางพุ้น...” (ปรีชา พิณทอง
๒๕๓๐: ๑๐๕-๑๐๖)
