Page 58 - ซอสองสายไทย : ณณฐ วิโย มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
P. 58
๔๐ ซอสองสายไทย
ั
เครื่องดนตรีชนิดนี้สันนิษฐานว่า องกฤษอาจจะเป็นผู้นำเข้ามาเผยแพร่ใน
ยุคที่เข้ามาปกครองอาณานิคมประเทศพม่า ในช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่ ๒ และชนกลุ่มน้อยต่าง ๆ
ื่
ก็ได้รับเอาเครื่องดนตรีชนิดนี้ไปใช้เพอบรรเลงดนตรีของตนเอง ต่อมาเมื่อมีการอพยพย้ายถิ่นฐานจาก
่
พม่าเข้ามาสู่จังหวัดแม่ฮองสอนก็ได้นำติดตัวมาด้วย และใช้เป็นเครื่องดนตรีหลักในการบรรเลง
็
ของวงตอยอฮอร์น รวมไปถึงใช้บรรเลงประกอบการขับร้องที่เรียกว่า “การเฮดกวาม” หรือบรรเลง
ประกอบการขับร้องในการแสดงลิเกจ๊าดไต รวมถึงสามารถเล่นเดี่ยวหรือประสมร่วมกับวงพื้นเมืองของ
ไทใหญ่ก็ได้ ทั้งนี้ ตะยอฮอร์น ที่ใช้เล่นในเมืองไทยจะมีแหล่งผลิตอยู่ในรัฐฉาน สาธารณรัฐแห่งสหภาพ
เมียนมา ซึ่งเป็นที่อยู่ของกลุ่มชาติพันธุ์ไทใหญ่
ภาพที่ ๑.๑๔ ตอยอฮอร์น หรือ ตะยอฮอร์น
ที่มา: อุทยานการเรียนรู้ (TK park). ม.ป.ป.(ก) : ออนไลน์
๒. สะล้อ
สะล้อ เป็นเครื่องดนตรีพนเมืองภาคเหนือ มีลักษณะคล้ายซออของภาคกลาง
ู้
ื้
กะโหลกซอทำด้วยกะลามะพร้าวตัดปาดกะลาออกเสียด้านหนึ่ง แล้วใช้แผ่นไมบางปิดแทนการขึ้นหนัง
้
็
คันชักทำด้วยไม้จริงยาวประมาณ ๗๐ เซนติเมตร ใช้ขนหางม้าหรือเส้นเอนขนาดเล็กสำหรับขึ้นคันชัก
ี
ั่
เวลาสีคันชักจะแยกออกจากตัวสะล้อ สะล้อ โดยทั่วไปจะมีเพยง ๒ สาย เดิมใช้ไหมฟนทำสาย
ั
ปัจจุบันใช้เส้นลวดโลหะหรือสายห้ามล้อจักรยาน ลูกบิดมี ๒ อน เจาะรูเสียบทแยงไปในคันทวน
โดยช่างทำสะล้ออาจจะมีการแกะสลักลวดลายบนกะโหลกและคันทวนด้วย
ทั้งนี้ ปรากฏหลักฐานพบว่าในโคลงนิราศหริภุญชัย ซึ่งเป็นวรรณกรรมล้านนา
สมัยอยุธยาเรียกเครื่องดนตรีชนิดนี้ว่า “ทร้อ” ปรากฏข้อความดังนี้
ณณฐ วิโย
