Page 25 - ซอสองสายไทย : ณณฐ วิโย มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
P. 25
บทที่ ๑ ภูมิหลังซอไทย ๗
ภาพที่ ๑.๓ ประติมากรรมปูนปั้นรูปกินนรกำลังเล่นเครื่องดนตรี
ที่มา: ศูนย์ข้อมูลทวารวดี กรมศิลปากร. ม.ป.ป. : ออนไลน์
ทั้งนี้ ยังพบประติมากรรมปูนปั้นนูนสูงรูปคณะนักดนตรีหญิงห้าคน ศิลปะแบบทวารวดี
ซึ่งมีอายุในช่วงเวลาเดียวกัน คือราวพทธศตวรรษที่ ๑๓-๑๔ เป็นภาพประดับโบราณสถานเนื่องใน
ุ
ุ
พทธศาสนา หมายเลข ๑๐ ที่เมืองโบราณคูบัว อำเภอเมืองราชบุรี จังหวัดราชบุรี ซึ่งประกอบด้วย
ิ
ิ
ผู้บรรเลงพณน้ำเต้า ๑ คน ตีฉิ่ง ๑ คน ดีดพณห้าสาย ๑ คน สตรีอยู่ในท่าเท้าแขนทำท่าทางคล้าย
กำลังจะขับลำลำ ๑ คน และตีกรับ ๑ คน แต่ละนางเกล้าผมทรงสูงเป็นมวย ใส่ตุ้มหู ห่มสไบและ
นั่งพบเพยบเรียบร้อย โดยภาพคณะนักดนตรีดังกล่าวนี้จึงเป็นหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าการบรรเลง
ี
ั
ดนตรีแบบประสมวงนี้ มีมาแล้วตั้งแต่ยุคแรกเริ่มสมัยประวัติศาสตร์ในประเทศไทย และคงเป็น
ดนตรีในราชสำนักมากกว่าดนตรีของชาวบ้านทั่วไป เพราะลักษณะการแต่งกายและกิริยาท่าทางของ
เหล่าสตรีทั้ง ๕ นางนั้น บ่งบอกว่าน่าจะเป็นสาวชาววังมากกว่าชาวบ้านทั่วไป แต่จะมีแบบแผนในการ
ประสมวงหรือไม่อย่างไรนั้น ไม่มีเอกสารยืนยัน (พัชรินทร์ ศุขประมูล, บรรณาธิการ. ๒๕๕๗ : ๙)
ภาพที่ ๑.๔ ประติมากรรมปูนปั้นนูนสูงรูปนักดนตรีหญิง ศิลปะทวารวดี
ที่มา: ณณฐ วิโย. ๒๕๖๗
มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
