Page 27 - ซอสองสายไทย : ณณฐ วิโย มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
P. 27
บทที่ ๑ ภูมิหลังซอไทย ๙
ี
ของนครรัฐทวารวดีอาจมิได้มีเพยงแห่งเดียว แต่น่าจะอยู่ในลักษณะของ “รัฐ” หลาย ๆ รัฐมารวมกัน
โดยมีอำนาจปกครองตนเอง ส่วนหลักฐานทางด้านศิลปกรรมที่คล้ายคลึงกันนั้น อาจมิได้หมายความ
ิ
ว่าเป็นอำนาจรวมศูนย์ แต่คงเกี่ยวเนื่องกับการรับอทธิพลรากเหง้าศิลปกรรมทางพทธศาสนาจากที่
ุ
ิ
ุ
เดียวกันมากกว่า อย่างไรก็ตามในราวพทธศตวรรษที่ ๑๕ อทธิพลของวัฒนธรรมขอมได้แพร่กระจาย
เข้ามาครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ จึงทำให้วัฒนธรรมทวารวดีถูกบดบังหายไปในที่สุด
ทั้งนี้ หลักฐานทางโบราณคดีที่เกี่ยวข้องกับดนตรีในสมัยทวารวดี ที่กล่าวถึงเครื่องดนตรี
ั
ิ
้
ประเภทเครื่องสี ซึ่งปรากฏเป็นลายลักษณ์อกษรที่พอจะใช้เป็นหลักฐานสำคัญในการอางองก็คือ
ศิลาจารึกศาลเจ้าเมืองลพบุรี ที่จารึกด้วยอักษรขอมโบราณ ปรากฏข้อความอยู่ ๑ ด้าน มี ๒๘ บรรทัด
ุ
พบที่ศาลเจ้าในเขตอำเภอเมืองลพบุรี จังหวัดลพบุรี จารึกขึ้นในช่วงพทธศตวรรษที่ ๑๕-๑๖
ิ
ิ
ปัจจุบันจัดแสดงอยู่ที่พพธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนคร กรุงเทพมหานคร โดยคำจารึกนี้กล่าวถึง
เจ้านายได้ถวายที่ดินกับคนใช้และสิ่งของต่าง ๆ รวมทั้งนางระบำ นักร้อง นักดีด นักสี ให้แด่
ิ
พระบรมวาสุเทพ หรือพระนารายณ์ ในโอกาสที่มีการทำพธีฉลองเทวรูปองค์นั้น ดังปรากฏข้อความ
ระหว่างบรรทัดที่ ๘-๑๒ ว่า
ภาพที่ ๑.๕ ศิลาจารึกศาลเจ้าเมืองลพบุรี ด้านที่ ๑
ที่มา: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์กรมหาชน). ๒๕๕๐ : ออนไลน์
คำจารึก
๘. ชา ธรฺมฺม ไน โขฺล ฺวลฺล สฺวํ เลงฺ ติ ปาเล –
๙. รุว กลฺปนา อ ฺ ฺ o รุว วฺระ กํลุงฺ สฺรุ(กฺ)
๑๐. โลฺว ต มานฺ รฺมฺมํา จมฺรฺยงฺ กลฺปนา รฺมฺมํา ๑ จมฺรฺย (งฺ๑)
๑๑. ถฺมิงฺ ๑ โถฺมงฺ ๑ ปมฺเร ต วฺระ กมฺรเตงฺ อ ฺ
๑๒. ปรมวาสุเทว ปฺรติทิน o เผฺล สฺรุกฺ วฺทางฺ
มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
