Page 36 - ซอสองสายไทย : ณณฐ วิโย มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
P. 36

๑๘        ซอสองสายไทย







                              เรื่องราวเกี่ยวกับดนตรีของไทยมาปรากฏหลักฐานที่ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ในสมัยอยุธยา
               (พ.ศ. ๑๘๙๓-๒๓๑๐) ด้วยปรากฏทั้งหลักฐานเอกสารประวัติศาสตร์ วรรณกรรม และจิตรกรรม

                                                                               ั
               ถึงแม้จะไม่พบหลักฐานเครื่องดนตรีที่ใช้จริงก็ตาม แต่ก็ทำให้เราได้ทราบถึงพฒนาการของดนตรีไทย
               ในสมัยอยุธยาที่มีความก้าวหน้าไปอย่างมาก โดยจะเห็นได้ว่าเครื่องดนตรีในยุคนี้เกือบทั้งหมด

                                                               ั
               ได้รับการปรับปรุงสืบเนื่องมาจากเครื่องมือท้องถิ่นที่มีพฒนาการมาตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์
               ผ่านบ้านเมืองแว่นแคว้นก่อนอยุธยา เช่น ยุคสุวรรณภูมิ ยุคทวารวดี เป็นต้น ซึ่งนอกจากเครื่องมือ
                                                                                 ิ
               ท้องถิ่นแล้ว ยังรับแบบแผนจากต่างประเทศด้วย เช่น อาหรับ เปอร์เซีย อนเดีย จีน และยุโรป
               บางประเทศ โดยเริ่มรับเข้ามาอยู่ในราชสำนักก่อน ยกย่องเป็นเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์ทางศาสนา แล้วใช้
               เล่นสรรเสริญพระมหากษัตริย์ในพระราชพิธีสำคัญ (สุจิตต์ วงษ์เทศ. ๒๕๕๒ : ๔๐๐-๔๐๑) เช่น

                                     มโหระทึก หรือกลองทอง รับแบบอย่างมาจากกลุ่มชนทางตอนใต้ของจีน

               เช่น กวางสีกับทางตอนเหนือของเวียดนาม มาตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์ เมื่อราว ๒,๕๐๐ ปีมาแล้ว
                                                                               ิ
                                     แตร รับแบบอย่างมาจาก “แขก” เปอร์เซียกับอนเดีย และยุโรปอย่าง
               ฮอลันดา โดยปรากฏในนิราศธารโศก ของเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร์ (กุ้ง) บรรยายว่า

                                                   พรั่งพรูหมู่มากซ้อง   เสนา

                                            แตรแขก แตรลันดา              แหร่แหร้

                                     สังข์ บัณเฑาะว์ รับมาจากอินเดีย

                                     ปี่ไฉน รับมาจากเปอร์เซีย โดยผ่านอินเดีย

                                     ซอสามสาย รับมาจากเปอร์เซีย
                                                    ิ
                                     กลอง รับมาจากอนเดีย เช่น ตะโพน กลองชนะ กลองแขก กลองสองหน้า
               ฯลฯ
                                     ฉาบ แฉ่ง รับมาจากจีน และอาจมี ซออู้ ซอด้วง ด้วยในยุคแรก ๆ

                              ต่อมาภายหลัง เครื่องมือบางอย่างแพร่หลายไปสู่ราษฎรสามัญ แต่มีอกหลายอย่าง
                                                                                        ี
               ยังเป็นของสูง สำหรับพิธีกรรมเนื่องในศาสนาและราชสำนักเท่านั้น
                              ทั้งนี้ ดนตรีของราชสำนักอยุธยายังคงนิยมใช้ผู้หญิงเป็นผู้บรรเลงดนตรีเช่นเดียวกับ

               อาณาจักรทวารวดี (จากหลักฐานภาพสลักนูนต่ำที่เมืองโบราณคูบัว อำเภอเมืองราชบุรี จังหวัด
               ราชบุรี) แต่มีการปรับปรุงรูปร่างและขนาดของเครื่องดนตรีเหล่านั้นให้สวยงามและเหมาะสมกับ

               รูปร่างของผู้หญิง นอกจากนี้ เครื่องดนตรีที่ปรากฏในสมัยกรุงศรีอยุธยายังได้รับแบบแผนมาจาก

               วัฒนธรรมของต่างประเทศอกด้วย โดยเครื่องดนตรีจากต่างประเทศเหล่านี้ เมื่อแรกเริ่มรับเข้ามานั้น
                                       ี
               จะอยู่ในราชสำนักก่อน และได้ถูกยกย่องให้เป็นเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์ทางศาสนา แล้วใช้เล่นสรรเสริญ

                                           ิ
               พระมหากษัตริย์ในงานพระราชพธีสำคัญ อาทิ รับมาจากกลุ่มชนทางทิศใต้ของจีน เช่น กวางสีกับ
               ทางเหนือของเวียดนาม มาตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์เมื่อราว ๒,๕๐๐ ปีมาแล้ว คือ มโหระทึก รับมาจากจีน


                     ณณฐ วิโย
   31   32   33   34   35   36   37   38   39   40   41